Op een dag was Jezus – een ware rebel, deed vooral alles op zíjn manier, daarbij niet bang het één en ander overhoop te gooien – in de woestijn. Hij had even tijd voor zichzelf nodig en uitgerekend tóen kwam de Duivel op de proppen. Om hem uit te dagen. Ik heb het niet exact nagelezen, maar waar het op neerkwam volgens mij, was dat Jezus álles kon krijgen wat hij wilde, mits hij bereid was zijn eigen pad/zichzelf te verloochenen… (dat deed hij overigens niet en kreeg vervolgens meer nog!) Nu geloof ik dat de Duivel een soort metafoor is voor alles wat je als mens níet bent, het tegenovergestelde van jezélf zeg maar. Enfin, daar moest ik aan denken afgelopen dagen.
En wel hierom.. het lijkt erop, althans dat gebeurt mij constant, dat als je net lekker in je flow zit, dat je dan ‘de duivel’ op bezoek krijgt. Vermoedelijk om te kijken hoe graag je echt je eigen pad wilt volgen? Bij mij openbaarde dat zich als volgt:
Van de week was ik samen met Mr. Loverlover bij de Bever Sport. Hij ging op skivakantie. Ik zag allerhande moois, maar o ja, ik ging niet mee en schrok daarbij nogal van de prijzen (Hoe doen mensen dat? Jaarlijks – met kids en al – op skivakantie, in kekke pakjes??) Dus let it go, zou je zeggen.. Ware het niet dat er tussen mij en eerdergenoemde meneer een leeftijdsverschil – laten we zeggen pakweg 1 generatie – zit, wat de nodige dynamiek veroorzaakt; het contrast in (financiële) vrijheid en bijvoorbeeld de keus tussen: ‘4 weken door een onherbergzaam, maar waanzinnig mooi land reizen’ of ‘4 avonden bij de avondvierdaagse staan met bloemen en Marsen‘ is soms best uitdagend. Je compris?
Nu blijkt dat, vooralsnog, liefdestechnisch prima te overbruggen, maar het deed me toch wel even twijfelen.. doe ik het wel goed? Moet ik niet gewoon weer gaan solliciteren? Doen wat gewone mensen doen? Zodat ik ook kan gaan reizen en hippe pakjes bij de Bever kopen voor mij en mijn kroost, meer zekerheden verwerf en .. tja, wat? Vrijheid? Het lukte bijna moet ik zeggen.. die duivel had me daar bijna te pakken ;-)
Vervolgens, net weer lekker op koers, mept de Belastingdienst me – wederom – met een naheffing van jewelste om de oren. (Wonderlijk trouwens, hoe je met terugwerkende kracht níets terugkrijgt, maar wél gewoon moet dokken!) Anyway.. wéér zo’n verzoeking. Zit ik op de juiste weg? Gaat het echt wel goedkomen met mijn ‘missie’? Moet ik het toch niet anders gaan doen, weer normaal gaan doen?
Ten slotte zette een mail over mijn ‘zakelijke’ presentatie me aan het denken. Het klopte helemaal, ik ben namelijk volstrekt niet zakelijk.. eerder lievig, chaotisch en (misschien soms iets tè) meedenkend. ‘Goed punt, dat moet ik aanpassen! Zakelijker worden, duidelijker.. meer zoals zakelijke mensen doen’, was mijn eerste reactie.. maar, ehm…
Nu lijkt dit misschien een klaagzang, maar zo bedoel ik het dus totaal niet! Ik weet me immens geliefd, voel me oneindig rijk en precies zakelijk – lees: totaal niet, maar hé, that’s me – genoeg. Het is meer een constatering.. dat je dus blijkbaar regelmatig ‘getest’ of uitgedaagd wordt door een gast waar je niet op zit te wachten. De vraag is: wat doe je met die twijfelzaaier, donkere gedachtes en hobbels op de weg?
Ik ga er zo toch de bijbel maar eens op naslaan, hoe Jezus dit nou precies afhandelde ;-)
Amen