Van de week speelde ik met zoonlief het spel ‘Wie is het?’. Naast onderhoudend, duurt het vooral niet al te lang (wat een pre is voor een moeder die niet zo van het ellenlange kinder-entertainment is). Onderwijl bedacht ik me dat ik dat spel ook best vaak speel als ik in de spiegel kijk: Wie is het (die me hier aankijkt)?
Is het een vrouw? Is ze vrolijk? Is ze chagerijnig? Is ze dapper? Is ze onzeker? Doet ze domme dingen? Heeft ze de boel op orde? Is ze blij met hoe ze eruit ziet? Is ze ontevreden met hoe ze eruit ziet? Piekert ze veel? Is ze chaotisch? Is ze ordentelijk? Weet ze wat ze wil? Heeft ze geen idee?
Is ze dat alles tegelijk en om en om? JA!?
Dan denk ik dat ik het weet. Ben IK het?
Echt joh, af en toe zou je denken dat er meerdere ikken in het spel zijn… al die gevoelens en gedachten die ronddwarrelen in mijn hoofd. Ik vind het vaak mega-verwarrend, in mijn zoektocht naar mezelf, want tja; wie ís het nou? Tel daar alle zelfbeeld-bepalende artikelen, boeken en social-media-terreur bij op en je gaat bijna vanzelf denken dat jij de enige bent die niet 600 dagen succesvol, fit, sexy, gelukkig, mindful en bewust is!
Maar stel nou, dat ik al die bovenstaande, ietwat tegenstrijdige, dingen dus blijkbaar ben/ken en dat dat gewoon oké is… dat dat het plaatje (van wie je bent als mens) compleet maakt? Zou dat niet fijn zijn? Er is per slot van rekening ook nooit maar één kant aan een verhaal, sterker nog; beide kanten van een verhaal kennen en onderzoeken is noodzakelijk om de waarheid boven tafel te krijgen! (uiteraard kan je er ook voor kiezen om maar 1 kant te belichten – meestal de ‘beste’ kant – maar de vraag is of je dan de waarheid vindt?)
Dús – hier komt de semi-permanente conclusie van dit betoog – dan heeft het helemaal geen zin om je ‘negatieve’ dan wel ongewenste eigenschappen (die kant van jezelf die je liever niet laat zien) te verstoppen, uit de weg te gaan en/of af te fakkelen! Tenminste, niet als je jezelf wilt zijn, áll of it… en laat dat nou precies zijn wat ik wil, dus hé, die vrolijke, chagerijnige, piekerende, mindfulle, dappere, onzekere, tevreden, ontevreden, piekerende, relaxte, chaotische, ordentelijke dame; that’s me!
Is dit nu een soort oproep om vol gas je ‘slechte’ kanten en onzekerheden te etaleren? Niet perse – al mag het uiteraard best – zolang je maar niet verwacht dat een ander het voor je gaat oplossen, want dat is niet mogelijk… Dit zijn je eigen bergen en die kan jíj alleen verzetten (ook al ziet een ander ze vaak wel eerder hihi – zie dat maar als een richtingaanwijzer ;-)) Maar pas als jij ze ziet, accepteert dat ze er staan én bereid bent te klimmen (die dingen waar je steeds weer tegenop klapt) dan kan je er iets mee; ‘hé, dit is mijn berg en die ga ík trotseren!’ Have a safe climb!